| زلف ترا بدیدم و مشکم ز یاد رفت | هر کو به دام زلف تو اندر فتاد رفت | |
| بر بوی باد زلف تو شب روز می‌کنم | دردا! کز اشتیاق تو عمرم به باد رفت | |
| روزی اگر ز زلف تو بندی گشوده‌ام | بر من مگیر، کان به طریق گشاد رفت | |
| گفتی که: بامداد مراد تو می‌دهم | زان روز می‌شمارم و صد بامداد رفت | |
| دل را غم تو زهر جفا داد و نوش کرد | جان از کف تو شربت غم خورد و شاد رفت | |
| ظلمی که از غم تو گذشتت بر سرم | رخ بازکن، که آن همه عدلست و داد رفت | |
| گر اوحدی ز دست برفت ای، پسر، چه باک؟ | اندر زمانه هر که ز مادر بزاد رفت |