| حسن خوبان عزیز چندانست | که رخ یوسفم به زندانست | |
| باش، تا او به تخت مصر آید | که بخندد لبی که خندانست | |
| بگذارد ز دل زلیخا را | گر چه مانند سنگ و سندانست | |
| گر چه باشد به شهر او راهت | مرو آنجا، که شهر بندانست | |
| آن یکی را، که وصف می‌گویم | گر ببینی هزار چندانست | |
| یاد آن زلف و یاد آن رخسار | داروی جان دردمندانست | |
| طلب او ز ما کنید، که او | بعد ازین همنشین رندانست | |
| مپسند آبروی خویش، که دوست | دشمن خویشتن پسندانست | |
| از لب دیگری حدیث مگوی | کاوحدی را لبش بد ندانست |