| ز پاسبانی همسایه گرد بام و درت | بدان رسید که دزدیده می‌کنم نظرت | |
| درون خانه چو ره نیست، چاره آن دانم | که: آستانه پرستی کنم چو خاک درت | |
| هزار بار گر از خدمتم برانی تو | دگر بیایم و خدمت کنم به جان و سرت | |
| گر التفات به زر دیدمی ترا روزی | ز رنگ چهره‌ی خود در گرفتمی به زرت | |
| تو بسته‌ای کمری بر میان به کینه‌ی من | مرا چه طرف ز مهر تو چشم بر کمرت؟ | |
| نداشت هیچ درخت این بر جوان، که تراست | ولی چه چاره؟ که دستی نمیرسد به برت | |
| خبر ز درد دل من به هر کسی برسید | ولی چه سود؟ کزان کس نمیکند خبرت | |
| گذر کنی تو به هر جانبی و نگذارد | غرور حسن که: باشد بر اوحدی گذرت |