| باز بدان گه که می به دست بگیرد | ابر بهاری چنو نبارد باران | |
| ابر بهاری جز آب تیره نبارد | او همه دیبا به تخت و زر به انبان | |
| با دو کف او، ز بس عطا که ببخشد | خوار نماید حدیث و قصه‌ی توفان | |
| لاجرم از جود و از سخاوت اویست | نرخ گرفته حدیث و صامت ارزان | |
| شاعر زی او رود فقیر و تهی دست | با زر بسیار بازگردد و حملان | |
| مرد سخن را ازو نواختن و بر | مرد ادب را ازو وظیفه‌ی دیوان | |
| باز به هنگام داد و عدل بر خلق | نیست به گیتی چنو نبیل و مسلمان | |
| داد بباید ضعیف همچو قوی زوی | جور نبینی به نزد او و نه عدوان | |
| نعمت او گستریده بر همه گیتی | آنچه کس از نعمتش نبینی عریان | |
| بسته‌ی گیتی ازو بیابد راحت | خسته‌ی گیتی ازو بیابد درمان | |
| با رسن عفو آن مبارک خسرو | حلقه‌ی تنگست هر چه دشت و بیابان | |
| پوزش بپذیرد و گناه ببخشد | خشم نراند، به عفو کوشد و غفران | |
| آن مبک نیمروز و خسرو پیروز | دولت او یوز و دشمن آهوی نالان | |
| عمروبن اللیث زنده گشت بدو باز | با حشم خویش و آن زمانه‌ی ایشان | |
| رستم را نام اگر چه سخت بزرگست | زنده بدویست نام رستم دستان | |
| رود کیا، برنورد مدح همه خلق | مدحت او گوی و مهر دولت بستان | |
| ورچه بکوشی، به جهد خویش بگویی | ورچه کنی تیزفهم خویش به سوهان | |
| گفت ندانی سزاش و خیز و فراز آر | آن که بگفتی چنان که گفتن نتوان | |
| اینک مدحی، چنانکه طاقت من بود | لفظ همه خوب و هم به معنی آسان | |
| جز به سزاوار میر گفت ندانم | ورچه جریرم به شعر و طایی و حسان |