| حجت یکتا خدای و سایه‌ی او بست | طاعت او کرده واجب آیت فرقان | |
| خلق ز خاک و ز آب و آتش و بادند | وین ملک از آفتاب گوهر ساسان | |
| فربد و یافت ملک تیره و تاری | عدن بدو گشت تیر گیتی ویران | |
| گر تو فصیحی همه مناقب او گوی | ور تو دبیری همه مدایح او خوان | |
| ور تو حکیمی و راه حکمت جویی | سیرت او گیر و خوب مذهب او دان | |
| آن که بدو بنگری به حکمت گویی: | اینک سقراط و هم فلاطن یونان | |
| گر بگشاید ز فان به علم و به حکمت | گوش کن اینک به علم و حکمت لقمان | |
| مرد ادب را خرد فزاید و حکمت | مرد خرد را ادب فزاید و ایمان | |
| ور تو بخواهی فرشته ای که ببینی | اینک اویست آشکارا رضوان | |
| خوب نگه کن بدان لطافت و آنروی | تا تو ببینی برین که گفتم برهان | |
| پاکی اخلاق او و پاک نژادی | با نیت نیک و با مکارم احسان | |
| ور سخن او رسد به گوش تو یک راه | سعد شود مر ترا نحوست کیوان | |
| ورش به صد اندرون نشسته ببینی | جزم بگویی که: زنده گشت سلیمان | |
| سام سواری، که تا ستاره بتابد | اسب نبیند چنو سوار به میدان | |
| باز به روز نبرد و کین و حمیت | گرش ببینی میان مغفر و خفتان | |
| خوار نمایدت ژنده پیل بدانگاه | ورچه بود مست و تیز گشته و غران | |
| ورش بدیدی سفندیار گه رزم | پیش سنانش جهان دویدی و لرزان | |
| گرچه به هنگام حلم کوه تن اوی | کوه سیامست که کس نبیند جنبان | |
| دشمن ار اژدهاست، پیش سنانش | گردد چون موم پیش آتش سوزان | |
| ور به نبرد آیدش ستاره‌ی بهرام | توشه‌ی شمشیر او شود به گروگان |