| زفت شود رادمرد و سست دلاور | گر بچشد زوی و روی زرد گلستان | |
| و آن که به شادی یکی قدح بخورد زوی | رنج نبیند ازان فراز و نه احزان | |
| انده ده ساله را بطنجه رماند | شادی نو را زری بیارد و عمان | |
| بامی چونین که سالخورده بود چند | جامه بکرده فراز پنجه خلقان | |
| مجلس باید بساخته، ملکانه | از گل و از یاسمین و خیری الوان | |
| نعمت فردوس گستریده ز هر سو | ساخته کاریکه کس نسازد چونان | |
| جامه‌ی زرین و فرش‌های نو آیین | شهره ریاحین و تخت‌های فراوان | |
| بربط عیسی و لون‌های فوادی | چنگ مدک نیرو نای چابک جابان | |
| یک صف میران و بلعمی بنشسته | یک صف حران و پیر صالح دهقان | |
| خسرو بر تخت پیشگاه نشسته | شاه ملوک جهان، امیر خراسان | |
| ترک هزاران به پای پیش صف اندر | هر یک چون ماه بر دو هفته درفشان | |
| هر یک بر سر بساک مورد نهاده | روش می سرخ و زلف و جعدش ریحان | |
| باده دهنده بتی بدیع ز خوبان | بچه‌ی خاتون ترک و بچه‌ی خاقان | |
| چونش بگردد نبیذ چند به شادی | شاه جهان شادمان و خرم و خندان | |
| از کف ترکی سیاه چشم پریروی | قامت چون سرو و زلفکانش چوگان | |
| زان می خوشبوی ساغری بستاند | یاد کند روی شهریار سجستان | |
| خود بخورد نوش و اولیاش همیدون | گوید هر یک چو می بگیرد شادان: | |
| شادی بو جعفر احمد بن محمد | آن مه آزادگان و مفخر ایران | |
| آن ملک عدل و آفتاب زمانه | زنده بدو داد و روشنایی گیهان | |
| آنکه نبود از نژاد آدم چون او | نیز نباشد، اگر نگویی بهتان |