| هست بر خواجه پیخته زفتن | راست چون بر درخت پیچد سن | |
| این عجبتر که: می نداند او | شعر از شعر و خنب را از خن | |
| مادر می را بکرد باید قربان | بچه‌ی او را گرفت و کرد به زندان | |
| بچه‌ی او را ازو گرفت ندانی | تاش نکویی نخست و زو نکشی جان | |
| جز که نباشد حلال دور بکردن | بچه‌ی کوچک ز شیر مادر و پستان | |
| تا نخورد شیر هفت مه به تمامی | از سر اردی بهشت تا بن آبان | |
| آن گه شاید ز روی دین و ره داد | بچه به زندان تنگ و مادر قربان | |
| چون بسپاری به حبس بچه‌ی او را | هفت شباروز خیره ماند و حیران | |
| باز چو آید به هوش و حال ببیند | جوش بر آرد، بنالد از دل سوزان | |
| گاه زبر زیر گردد از غم و گه باز | زیر زبر، هم چنان زانده جوشان | |
| زر بر آتش کجا بخواهی پالود | جوشد، لیکن ز غم نجوشد چندان | |
| باز به کردار اشتری که بود مست | کفک بر آرد ز خشم و زاید شیطان | |
| مرد حرس کفک‌هاش پاک بگیرد | تا بشود تیر گیش و گردد رخشان | |
| آخر کارام گیرد و نچخد تیز | درش کند استوار مرد نگهبان | |
| چون بنشیند تمام و صافی گردد | گونه‌ی یاقوت سرخ گیرد و مرجان | |
| چند ازو سرخ چون عقیق یمانی | چند ازو لعل چون نگین بدخشان | |
| ورش ببویی، گمان بری که گل سرخ | بوی بدو داد و مشک و عنبر با بان | |
| هم به خم اندر همی گدازد چونین | تا به گه نوبهار و نیمه‌ی نیسان | |
| آن گه اگر نیم شب درش بگشایی | چشمه‌ی خورشید را ببینی تابان | |
| ور به بلور اندرون ببینی گویی: | گوهر سرخست به کف موسی عمران |