در مدح وزیر ابوالطیب‌الطاهرالمصعبی

این همه باد و بود تو خوابست		خواب را حکم نی، مگر به مجاز
این همه روز مرگ یکسانند		نشناسی ز یک دگرشان باز
ناز، اگر خوب راسزاست به شرط		نسزد جز ترا کرشمه و ناز

□

روی به محراب نهادن چه سود؟		دل به بخارا و بتان تراز
ایزد ما وسوسه‌ی عاشقی		از تو پذیرد، نپذیرد نماز

□

زمانه اسب و تو رایض، برای خویشت تاز		زمانه گوی و تو چوگان برای خویشت باز
اگرچه چنگ نوازان لطیف دست بوند		فدای دست قلم باد دست چنگ نواز
تویی، که جور و بخیلی به تو گرفت نشیب		چنانکه داد و سخاوت به تو گرفت فراز

□

چون سپرم نه میان بزم به نوروز		درمه بهمن بتاز و جان عدو سوز
باز تو بی رنج باش وجان تو خرم		بانی و با رود و با نبیذ فنا روز

□

همی برآیم با آن که برنیاید خلق		و برنیایم با روز گار خورده گریز
چه فضل میرابوالفضل بر همه ملکان؟		چه فضل گوهر و یاقوت بر نبهره پشیز؟

□

گر نه بدبختمی، مراکه فگند؟		به یکی جاف جاف زود غرس
او مرا پیش شیر بپسندد		من نتاوم برو نشسته مگس
گرچه نامردمست، مهر و وفاش		نشود هیچ ازین دلم یرگس
گیردی آب جوی رز پندام		چون بود بسته بنک راه ز خس

□

گرد گل سرخ اندر خطی بکشیدی		تاخلق جهان را بفگندی به خلالوش
کافور تو بالوس بود، مشک تو باناک		بالوس تو کافور کنی دایم مغشوش