در مدح وزیر ابوالطیب‌الطاهرالمصعبی

چرخ فلک هرگز پیدا نکرد		چون تو یکی سفله‌ی دون و ژکور
خواجه ابوالقاسم از ننگ تو		بر نکند سر به قیامت ز گور

□

وقت شبگیر بانگ ناله‌ی زیر		... این مصرع ساقط شده ...
دوستا، آن خروش بربط تو		خوشتر آید به گوشم از تکبیر
زاری زیر و این مدار شگفت		گر ز دشت اندر آورد نخجیر
تن او تیر نه، زمان به زمان		به دل اندر همی گزارد تیر
گاه گریان و گه بنالد زار		بامدادان و روز تا شبگیر
آن زبان‌آور و زبانش نه		خبر عاشقان کند تفسیر
گاه دیوانه را کند هشیار		گه به هشیار برنهد زنجیر

□

چاکرانت به گه رزم چو خیاطانند		گرچه خیاط نیند، ای ملک کشور گیر
به گز نیزه قد خصم تو می‌پیمایند		تا ببرند به شمشیر و بدوزند به تیر

□

همی بکشتی تا در عدو نماند شجاع		همی بدادی تا در ولی نماند فقیر
بسا کسا که بره است و فرخشه بر خوانش		بسا کسا که جوین نان همی نیابد سیر
مبادرت کن و خامش مباش چندینا		اگرت بدره رساند همی به بدر منیر

□

زیرش عطارد، آن که نخوانیش جز دبیر		یک نام او عطارد و یک نام اوست تیر
عجز شود ز اشک دو چشم و غریو من		ابر بهار گاهی و بختور در مطیر
گیتی چو گاو نیک دهد شیر مر ترا		خود باز بشکند به کرانه خنور شیر

□

زندگانی چه کوته و چه دراز		نه به آخر بمرد باید باز؟
همه به چنبر گذار خواهد بود		این رسن را، اگر چه هست دراز
خواهی اندر عنا و شدت زی		خواهی اندر امان به شدت و ناز