در مدح وزیر ابوالطیب‌الطاهرالمصعبی

مرا جود او تازه دارد همی		مگر جودش ابرست و من کشتزار
مگر یک سو افکن، که خود هم چنین		بیندیش و دیده‌ی خرد برگمار
ابا برق و با جستن صاعقه		ابا غلغل رعد در کوهسار
نه ماه سیامی، نه ماه فلک		که اینت غلامست و آن پیشکار
نه چون پور میر خراسان، که او		عطارا نشسته بود کردگار

□

اگر گل آرد بار آن رخان او، نه شگفت		هر آینه چو همه می‌خورد گل آرد بار
به زلف کژ ولیکن به قد و قامت راست		به تن درست ولیکن به چشمکان بیمار

□

گر شود بحر کف همت تو موج زنان		ور شود ابر سر رایت تو توفان بار
بر موالیت بپاشد همه در و گوهر		بر اعادیت ببارد همه شخکاسه و خار

□

ای خواجه، این همه که تو خود می‌دهی شمار		بادام تر و سیکی و بهمان وباستار
مارست این جهان و جهان جوی مارگیر		از مارگیر مار برآرد همی دمار

□

ای عاشق دل داده بدین جای سپنجی		همچون شمنی شیفته بر صورت فرخار
امروز به اقبال تو، ای میر خراسان		هم نعمت و هم روی نکو دارم و سیار
درواز و دریواز فرو گشت و بر آمد		بیمست که: یک بار فرود آید دیوار
دیوار کهن گشته بپرداز بادیز		یک روز همه پست شود، رنجش بگذار
آن خجش ز گردنش در آویخته گویی		خیکیست پراز باد، درو ریخته از بار
آن کن که درین وقت همی کردی هر سال		خز پوش و به کاشانه رو از صفه و فروار
یاد آری و دانی که: تویی زیرک و نادان		ور یاد نداری تو سگالش کن و یادآر

□

به دور عدل تو در زیر چرخ مینایی		چنان گریخت ز دهر دو رنگ، رنگ فتور
که باز شانه کند همچو باد سنبل را		بنیش چنگل خون ریز تارک عصفور

□

چرخ فلک هرگز پیدا نکرد		چون تو یکی سفله‌ی دون و ژکور
خواجه ابوالقاسم از ننگ تو		بر نکند سر به قیامت ز گور

□

وقت شبگیر بانگ ناله‌ی زیر		... این مصرع ساقط شده ...
دوستا، آن خروش بربط تو		خوشتر آید به گوشم از تکبیر
زاری زیر و این مدار شگفت		گر ز دشت اندر آورد نخجیر
تن او تیر نه، زمان به زمان		به دل اندر همی گزارد تیر
گاه گریان و گه بنالد زار		بامدادان و روز تا شبگیر
آن زبان‌آور و زبانش نه		خبر عاشقان کند تفسیر
گاه دیوانه را کند هشیار		گه به هشیار برنهد زنجیر

□

چاکرانت به گه رزم چو خیاطانند		گرچه خیاط نیند، ای ملک کشور گیر
به گز نیزه قد خصم تو می‌پیمایند		تا ببرند به شمشیر و بدوزند به تیر

□

همی بکشتی تا در عدو نماند شجاع		همی بدادی تا در ولی نماند فقیر
بسا کسا که بره است و فرخشه بر خوانش		بسا کسا که جوین نان همی نیابد سیر
مبادرت کن و خامش مباش چندینا		اگرت بدره رساند همی به بدر منیر

□

زیرش عطارد، آن که نخوانیش جز دبیر		یک نام او عطارد و یک نام اوست تیر
عجز شود ز اشک دو چشم و غریو من		ابر بهار گاهی و بختور در مطیر
گیتی چو گاو نیک دهد شیر مر ترا		خود باز بشکند به کرانه خنور شیر

□

زندگانی چه کوته و چه دراز		نه به آخر بمرد باید باز؟
همه به چنبر گذار خواهد بود		این رسن را، اگر چه هست دراز
خواهی اندر عنا و شدت زی		خواهی اندر امان به شدت و ناز
این همه باد و بود تو خوابست		خواب را حکم نی، مگر به مجاز
این همه روز مرگ یکسانند		نشناسی ز یک دگرشان باز
ناز، اگر خوب راسزاست به شرط		نسزد جز ترا کرشمه و ناز

□

روی به محراب نهادن چه سود؟		دل به بخارا و بتان تراز
ایزد ما وسوسه‌ی عاشقی		از تو پذیرد، نپذیرد نماز

□

زمانه اسب و تو رایض، برای خویشت تاز		زمانه گوی و تو چوگان برای خویشت باز
اگرچه چنگ نوازان لطیف دست بوند		فدای دست قلم باد دست چنگ نواز
تویی، که جور و بخیلی به تو گرفت نشیب		چنانکه داد و سخاوت به تو گرفت فراز

□

چون سپرم نه میان بزم به نوروز		درمه بهمن بتاز و جان عدو سوز
باز تو بی رنج باش وجان تو خرم		بانی و با رود و با نبیذ فنا روز

□

همی برآیم با آن که برنیاید خلق		و برنیایم با روز گار خورده گریز
چه فضل میرابوالفضل بر همه ملکان؟		چه فضل گوهر و یاقوت بر نبهره پشیز؟

□

گر نه بدبختمی، مراکه فگند؟		به یکی جاف جاف زود غرس
او مرا پیش شیر بپسندد		من نتاوم برو نشسته مگس
گرچه نامردمست، مهر و وفاش		نشود هیچ ازین دلم یرگس
گیردی آب جوی رز پندام		چون بود بسته بنک راه ز خس

□

گرد گل سرخ اندر خطی بکشیدی		تاخلق جهان را بفگندی به خلالوش
کافور تو بالوس بود، مشک تو باناک		بالوس تو کافور کنی دایم مغشوش