قسمت اول

دنیا به اهل خویش ترحم نمی‌کند		آتش امان نمی‌دهد آتش‌پرست را
دست از جهان بشوی که اطفال حادثات		افشانده‌اند میوه‌ی این شاخ پست را

□

شبنم نکرد داغ دل لاله را علاج

نتوان به گریه شست خط سرنوشت را

□

عنان به دست فرومایگان مده زنهار

که در مصالح خود خرج می‌کنند ترا

□

طالعی کو، که گشایم در گلزار ترا؟

مغرب بوسه کنم مشرق گفتار ترا

□

در سر مستی گر از زانوی من بالین کنی		بوسه در لعل شراب آلود نگذارم ترا
از نگاه خشک، منع چشم من انصاف نیست		دست گل چیدن ندارم، خار دیوارم ترا

□

آنقدر همرهی از طالع خود می‌خواهم

که پر از بوسه کنم چاه زنخدان ترا!

□

خنده چون مینای می کم کن، که چون خالی شدی

می‌گذارد چرخ بر طاق فراموشی ترا

□

آنچنان کز خط سواد مردمان روشن شود

سرمه گویاتر کند چشم سخنگوی ترا

□

در گشاد کار خود مشکل‌گشایان عاجزند

شانه نتواند گشودن طره‌ی شمشاد را

□

چرخ را آرامگاه عافیت پنداشتم

آشیان کردم تصور، خانه‌ی صیاد را

□

یک ره ای آتش به فریاد سپند من برس

در گره تا چند بندم ناله و فریاد را؟

□

دریا بغل گشاده به ساحل نهاد روی

دیگر کدام سیل گسسته است بند را؟

□

می زیر دست خود نکند هوشمند را

پروای سیل نیست زمین بلند را

□

یوسف ما ز تهیدستی خلق آگاه است

به چه امید به بازار رساند خود را؟

□

هوشمندی که به هنگامه‌ی مستان افتد		مصلحت نیست که هشیار نماید خود را
راه خوابیده رسانید به منزل خود را		نرساندی تو گرانجان به در دل خود را

□

فرو خوردم ز غیرت گریه‌ی مستانه‌ی خود را		فشاندم در غبار خاطر خود، دانه‌ی خود را
نهان از پرده‌های چشم می‌گریم، نه آن شمعم		که سازم نقل مجلس، گریه‌ی مستانه‌ی خود را