| یک روز گل از یاسمن نچیدی | پستان سحر خشک شد از بس نمکیدی | |
| تبخال زد از آه جگر سوز لب صبح | وز دل تو ستمگر دم سردی نکشیدی | |
| صد بار فلک پیرهن خویش قبا کرد | یک بار تو بیدرد گریبان ندریدی | |
| چون بلبل تصویر به یک شاخ نشستی | ز افسردگی از شاخ به شاخی نپریدی | |
| یک صبحدم از دیده سرشکی نفشاندی | از برگ گل خویش گلابی نکشیدی | |
| گردید ز دندان تو دندانه لب جام | یک بار لب خود ز ندامت نگزیدی | |
| ایام خزان چون شوی ای دانه برومند؟ | از خاک چو در فصل بهاران ندمیدی | |
| از شوق شکر، مور برآورد پر و بال | صائب تو درین عالم خاکی چه خزیدی؟ |