زبان چو پسته شود سبز در دهن بیتو
|
|
گره چو نقطه شود رشتهی سخن بیتو
|
نفس گسسته چو تیری که از کمان بجهد
|
|
برون ز خانه دود شمع انجمن بیتو
|
صدف ز دوری گوهر، چمن ز رفتن گل
|
|
چنان به خاک برابر نشد که من بیتو
|
شود ز شیشهی خالی خمار میافزون
|
|
غبار دیده فزاید ز پیرهن بیتو
|
به چشم شبنم این بوستان گل افتاده است
|
|
ز بس گریسته در عرصهی چمن بیتو
|
ز ما توقع پیغام و نامه بیخبری است
|
|
گره فتاده به سررشتهی سخن بیتو
|
تو رفتهای به غریبی و از پریشانی
|
|
شده است شام غریبان مرا وطن بیتو
|
به روی گرم تو ای نوبهار حسن، قسم
|
|
که شد فسرده دل صائب از سخن بیتو
|