چندان که چو خورشید به آفاق دویدیم
|
|
ما پیر به روشندلی صبح ندیدیم
|
یک بار نجست از دل ما ناوک آهی
|
|
از بار گنه همچو کمان گر چه خمیدیم
|
چون شمع درین انجمن از راستی خویش
|
|
غیر از سر انگشت ندامت نگزیدیم
|
افسوس که با دیدهی بیدار چو سوزن
|
|
خار از قدم آبله پایی نکشیدیم
|
از آب روان ماند به جا سبزه و گلها
|
|
ما حاصل ازین عمر سبکسیر ندیدیم
|
بیرون ننهادیم ز سر منزل خود پای
|
|
چندان که درین دایره چون چشم بریدیم
|
هر چند چو گل گوش فکندیم درین باغ
|
|
حرفی که برد راه به جایی، نشنیدیم
|
صائب به مقامی نرسیدیم ز پستی
|
|
از خاک چو نی گر چه کمربسته دمیدیم
|