| ما در شکست گوهر یکدانه‌ی خودیم | سنگ ملامت دل دیوانه‌ی خودیم | |
| چون بلبل از ترانه‌ی خود مست می‌شویم | ما غافلان به خواب ز افسانه‌ی خودیم | |
| در خون نشسته‌ایم ز رنگینی خیال | چون لاله دلسیاه ز پیمانه‌ی خودیم | |
| گیریم گل در آب به تعمیر دیگران | هر چند سیل گوشه‌ی ویرانه‌ی خودیم | |
| دست فلک کبود شد از گوشمال و ما | مشغول خاکبازی طفلانه‌ی خودیم | |
| ما چون کمان ز گوشه نشینی درین بساط | هر جا رویم معتکف خانه‌ی خودیم | |
| صائب، شده است برق حوادث چراغ ما | تا خوشه چین خرمن بی‌دانه‌ی خودیم |