ما تازه روی چون صدف از دانهی خودیم
|
|
خرسند از محیط به پیمانهی خودیم
|
ما را غریبی از وطن خود نمیبرد
|
|
در کعبهایم و ساکن بتخانهی خودیم
|
از هوش میرویم به گلبانگ خویشتن
|
|
در خواب نوبهار ز افسانهی خودیم
|
نوبت به کینه جویی دشمن نمیدهیم
|
|
سنگی گرفته در پی دیوانهی خودیم
|
در بوم این سیاه دلان جغد میشویم
|
|
ورنه همای گوشهی ویرانهی خودیم
|
گرد گنه به چشمهی کوثر نمیبریم
|
|
امیدوار گریهی مستانهی خودیم
|
چون کوهکن به تیشهی خود جان سپردهایم
|
|
در زیر بار همت مردانهی خودیم
|
صائب ز فیض خانه بدوشی درین بساط
|
|
هر جا که میرویم به کاشانهی خودیم
|