از سر خردهی جان سخت دلیرانه گذشت | آفرین باد به پروانه که مردانه گذشت | |
در شبستان جهان، عمر گرانمایهی ما | هر چه در خواب نشد صرف، به افسانه گذشت | |
منه انگشت به حرف من مجنون زنهار | که قلم، بسته لب از نامهی دیوانه گذشت | |
دل آزاد من و گرد تعلق، هیهات | بارها سیل تهیدست ازین خانه گذشت | |
عقل از آب و گل تقلید نیامد بیرون | عشق اول قدم از کعبه و بتخانه گذشت | |
مایهی عشرت ایام کهنسالی شد | آنچه از عمر به بازیچهی طفلانه گذشت | |
یک دم از خلوت اندیشه نیامد بیرون | عمر صائب همه در سیر پریخانه گذشت |