| دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس | نسیم روضه شیراز پیک راهت بس | |
| دگر ز منزل جانان سفر مکن درویش | که سیر معنوی و کنج خانقاهت بس | |
| وگر کمین بگشاید غمی ز گوشه دل | حریم درگه پیر مغان پناهت بس | |
| به صدر مصطبه بنشین و ساغر می‌نوش | که این قدر ز جهان کسب مال و جاهت بس | |
| زیادتی مطلب کار بر خود آسان کن | صراحی می لعل و بتی چو ماهت بس | |
| فلک به مردم نادان دهد زمام مراد | تو اهل فضلی و دانش همین گناهت بس | |
| هوای مسکن ملوف و عهد یار قدیم | ز ره روان سفرکرده عذرخواهت بس | |
| به منت دگران خو مکن که در دو جهان | رضای ایزد و انعام پادشاهت بس | |
| به هیچ ورد دگر نیست حاجت ای حافظ | دعای نیم شب و درس صبحگاهت بس |