بدرود گفت فر جوانی
|
|
سستی گرفت چیرهزبانی
|
شد نرم همچو شاخهی سوسن
|
|
آن کلک همچو تیغ یمانی
|
شد خاکسار دست حوادث
|
|
آن آبدار گوهر کانی
|
شد آن عذار دلکش پژمان
|
|
گشت آن غرور و نخوت فانی
|
تیر غم نشست به پهلو
|
|
چندان که پشت گشت کمانی
|
شد هفت سال تا ز خراسان
|
|
دورم فکند چرخ کیانی
|
اکنون گرم ز خانه بپرسند
|
|
نارم درست داد نشانی
|
شهر ری آشیانهی بوم است
|
|
بوم اندر آن به مرثیهخوانی
|
هر بامداد خانه شود پر
|
|
ز انبوه دوستان زبانی
|
غیبت کنند و قصه سرایند
|
|
در شنعت فلان و فلانی
|
آن روز راحتم که گریزم
|
|
از چنگ آن گروه، نهانی
|
گویی پی شکست بزرگان
|
|
با دهر کردهاند تبانی
|
یا رب! دلم شکست در این شهر
|
|
حال دل شکسته تو دانی
|
من نیستم فراخور این جای
|
|
کاین جای دزدی است و عوانی
|
دزدند، دزد منعم و درویش
|
|
پستاند، پست عالی و دانی
|
سیراب باد خاک خراسان
|
|
و ایمن ز حادثات زمانی
|
در نعمتش مباد کرانه
|
|
در مردمش مباد گرانی
|
آن بنگه شهامت و مردی
|
|
آن مرکز امیری و خانی
|
آن مفتخر به تاج سپاری
|
|
آن مشتهر به شاه نشانی
|
آن کوهسار دلکش و احشام
|
|
وآن دلنشین سرود شبانی
|