| فروزان ز می ساقی مهرچهر | به گردش در آورده جام شراب | |
| نوازنده ناهید رقصان به کف | دف و بربط و چنگ و عود و رباب | |
| ستاده سطرلاب در دست پیر | همی جست طالع پی فتح باب | |
| مه آمیخت در جام شیر و شکر | بیاراست زان سفره‌ی ماهتاب | |
| معنبر سحاب و معطر شمال | از آن گل فرو ریخت وز آن گلاب | |
| پریزادگان در هوا از نشاط | رسن باز با ریسمان شهاب | |
| به عشرت همه روز پیر و جوان | به عیش و طرب روز و شب شیخ و شاب | |
| رخ دوستان لعلی از ناب می | دل دشمنانشان بر آتش کباب | |
| زمین مانده از آسمان در شگفت | نعم ان هذالشیی عجاب | |
| همیشه بود تا به بزم جهان | زمین را درنگ و فلک را شتاب | |
| شتابد به بزمش سرور و در آن | درنگ آورد تا به یوم‌الحساب | |
| به کام دل دوستان جاودان | بماناد و باد این دعا مستجاب | |
| غرض آن دو فرخنده اختر شدند | چو از وصل هم خرم و کامیاب | |
| پی سال تاریخ هاتف ز شوق | رقم زد: به مه شد قرین آفتاب |