| خلق نیکو هر کجا هست آن درخت خرم است | کو بجز مدح و ثنای خلق برنارد بری | |
| طبع من بحری است پهناور که ریزد بر کنار | گه دری و گاه مرجانی و گاهی عنبری | |
| کی رهین کس شود دریا که گر گیرد ز ابر | قطره‌ی آبی، دهد واپس درخشان گوهری | |
| شادباش و شاد زی کین بزم و این آرامگاه | مانده از سلطان ملکشاهی و سلطان سنجری | |
| من به نیروی تو در میدان نظم آویختم | هیچ دانی با که؟ با چون انوری گندآوری | |
| هم به امداد نسیم لطفت آمد بر کنار | از چنین بحری سلامت کشتی بی‌لنگری | |
| راستی نندیشم از تیغ زبان کس که هست | در نیام کام همچون ذوالفقارم خنجری | |
| من که نظمم معجز فصل‌الخطاب احمدی است | نشمرم جز باد سرد، افسون هر افسونگری | |
| ریسمانی چند اگر جنبد به افسون ناورد | تاب چون گردد عصا در دست موسی اژدری | |
| هان و هان هاتف چه گوئی چیستی و کیستی | لاف بیش از پیش چند ای کمتر از هر کمتری | |
| لب فروبند و زبان درکش ره ایجاز گیر | تا نگردیدستی از اطناب بار خاطری | |
| تا گذارد گردش ایام و بیزد دور چرخ | تاج عزت بر سری خاک مذلت بر سری | |
| دوستانت را کلاهی بر سر از عز و شرف | دشمنانت را به فرق از ذل و خواری معجری |