| از کمالاتش که نتوان حصر جستم شمه‌ای | از ادیب عقل طوماری گشود و دفتری | |
| خود به تنها بشکند هر لشکری را گرچه هست | همرهش ز اقبال و بخت و فتح و نصرت لشکری | |
| امن را تا پاسبان عدل او بیدار کرد | ظلم جوید باد جوید فتنه جوید بستری | |
| شهر قم کز تندی باد حوادث دیده بود | آنچه بیند مشت خاکی از عبور صرصری | |
| در همه این شهر دیدم بارها بر پا نمود | کهنه دیواری که بر وی جغدی افشاند پری | |
| از قدوم او در دولت به رویش باز شد | گوئی از فردوس بگشودند بر رویش دری | |
| شد به سعی او چنان آباد کاهل آن دیار | مصر را ده می‌شمارند و ده مستحقری | |
| پیش ازین گر هر ده ویران به حالش می‌گریست | خندد اکنون بر هر اقلیمی و بر هر کشوری | |
| کرد بر پا بس اساس نو در آن شهر کهن | دادش اول از حصاری تازه زیبی و فری | |
| لوحش الله چون حصار آسمان ذات‌البروج | فرق هر برجی بلند از فرقدان سامنظری | |
| شوخ چشمان فلک شب‌ها پی نظاره‌اش | از بروج آسمان هر یک برون آرد سری | |
| باره‌ی چون سد اسکندر به گرد قم کشید | لطف حقش یاور و الحق چه نیکو یاوری | |
| عقل چون دید از پی تاریخ این حصن حصین | گفت «سدی نیک گرد قم کشید اسکندری» | |
| ای بر خورشید رایت مهر گردون ذره‌ای | آسمان در حکم انگشت تو چون انگشتری | |
| با کف دریا نوالت هفت دریا قطره‌ای | پیش خرگاه جلالت هفت گردون چنبری | |
| حال زار من چه پرسی این نه بس کز روی تو | دور ماندستم چو دور از روی خور نیلوفری | |
| بوی دود عنبرین من گواه من که چرخ | بی تو افکنده است چون عودم به سوزان مجمری | |
| روزها بیداد و شب‌ها غمزه از بس دیده‌ام | ز اختران هر یک جدا می‌سوزدم چون اخگری | |
| گر ستودم حسن اخلاق تو را دانی که نیست | از حطام دنیوی چشمم به خشکی یا تری | |
| قمری و بلبل که مدح سرو و وصف گل کنند | روز و شب زان سرو گل، سیمی نخواهند و زری |