| باد هر جا برد ز کوی تو خاک | بگشاید دکان عطاری | |
| آفرین بر بنان و خامه‌ی تو | که از آنها چها پدید آری | |
| چار انگشت نی تعالی‌الله | به دو انگشت خود نگهداری | |
| در یکی لحظه بر یکی صفحه | صد هزاران نگار بنگاری | |
| ای وفاپیشه یار دیرینه | که فزون باد با منت یاری | |
| گر ز گردون شکایتی کردم | از جگرریشی و دل‌افکاری | |
| نه ز کم‌ظرفی است و کم‌تابی | نه ز بی‌برگی است و بی‌باری | |
| در حق هاتف این گمان نبری | این سخن را فسانه نشماری | |
| خون دل می‌چکد ازین نامه | گر به دست اندکی بیفشاری | |
| کرده جا بر دلم چو مرکز تنگ | گردش این محیط پرگاری | |
| درد و داغی کزوست بر دل من | شرح آن کی توان ز بسیاری | |
| یکی از دردهای من این است | که سپهرم ز واژگون‌کاری | |
| داده شغل طبابت و زین کار | چاکران مراست بیزاری | |
| من که عار آیدم ز جالینوس | کندم گر به خانه پاکاری | |
| فلک انباز کرده ناچارم | با فرومایگان بازاری | |
| رسد از طعنشان به من گاهی | دل خراشی کهن جگرخواری | |
| اف بر آن سرزمین که طعنه زند | زاغ دشتی به کبک کهساری | |
| من و این شغل دون و آن شرکا | با همه ساختم به ناچاری | |
| چیست سودم ازین عمل دانی | از عزیزان تحمل خواری | |
| در مرض خواجگان ز من خواهند | هم مداوا و هم پرستاری |