| چه فتادت که نام ما نبری | چه شد آخر که یاد ما ناری | |
| شکر کز دام عشق آزادی | جستی و رستی از گرفتاری | |
| نیست گر نغز دلبری که در آن | داستان‌های نغز بگذاری | |
| ور کریمی نه سربلند و جواد | که به مدحش سری فرود آری | |
| خود ز ارباب طبع و فضل و هنر | نیست یک تن در این زمان باری | |
| که به او تا جمال بنمائی | از رخ ما نقاب برداری | |
| سرد هنگامه‌ای که یوسف را | نکند هیچکس خریداری | |
| گفتم ای شاهدان گل رخسار | که نبینید زرد رخساری | |
| نیست ز اهل هنر کسی کامروز | به شما باشدش سزاواری | |
| جز صباحی که در سخن او راست | رتبه‌ی سروری و سالاری | |
| چاکر اوست جان خاقانی | بنده او روان مختاری | |
| به گهر ز انوری بود انور | آری این نوری است و آن ناری | |
| نیست موسی و معجز قلمش | کرده باطل رسوم سحاری | |
| نیست عیسی و گشته از نفسش | روح در قالب سخن ساری | |
| سخنش دارویی که می‌بخشد | گاه مستی و گاه هشیاری | |
| ای به خلق لطیف وخوی جمیل | مظهر لطف حضرت باری | |
| از زبان و دل تو گوهرناب | ریزد و خیزد این و آن آری | |
| بحر عمان و ابر نیسانند | در گهرزایی و گهرباری | |
| ابلق سرکش سخن داده | زیر ران تو تن به رهواری | |
| لب گشودی زدند عطاران | مهر بر نافه‌های تاتاری |