| ناگهم آمد فرا پیری فرخ‌لقا | خاک رهش عقل را آمده کحل بصر | |
| پیر نه بدر دجی بدر نه شمس ضحی | شمس نه نور خدا چون خضر اندر خضر | |
| عقل نخست از کمال صبح دوم از جمال | عرش برین از جلال چرخ کهن از کبر | |
| گفت که ای وز کجا؟ گفتم از اهل وفا | گفت چه داری بیار گفتمش اینک هنر | |
| خنده‌زنان گفت خیز و یحک از اینجا گریز | هی منشین الفرار گفتمش این‌المفر | |
| گفت روان می‌شتاب تا در دولت جناب | گفتمش آنجا کجاست گفت زهی بی‌خبر | |
| درگه شاه زمان سده فخر جهان | صفدر عالی تبار سرور والاگهر | |
| وارث دیهیم و گاه دولت و دین را پناه | شاه ملایک سپاه خسرو انجم حشر | |
| جامع فضل و کرم صاحب سیف و قلم | زینت تیغ و علم زیب کلاه و کمر | |
| مهر مکارم شعاع، ماه مناقب فروغ | بحر معالی گهر ابر لالی مطر | |
| خسرو بهمن حسام بهمن رستم غلام | رستم کسری شکوه کسری جمشید فر | |
| آید ازو چون میان قصه‌ی تیغ و سنان | نامه‌ی رستم مخوان نام تهمتن مبر | |
| ای ز تو خرم جهان چون ز صبا گلستان | ای به تو گیتی جوان چون شجر از برگ و بر | |
| روضه‌ی اجلال را قد تو سرکش نهال | دوحه‌ی اقبال را روی تو شیرین ثمر | |
| پایه‌ی گاه تو را دوش فلک تکیه گاه | جامه‌ی جاه تو را اطلس چرخ آستر | |
| با کف زور آورت کوه گران سنگ، کاه | با دل در پرورت بحر جهان یک شمر | |
| روز کمان کز کمین خیزد گردون به کین | وز دل آهن شرار شعله کشد بی حجر | |
| هم ز خروش و فغان پاره شود گوش چرخ | هم ز غبار و دخان تیره شود چشم خور | |
| فتنه ز یکسو زند صیحه که جان‌ها مباح | چرخ ز یکسو کشد نعره که خون‌ها هدر | |
| تیغ‌زن خاوری رخش فلک زیر ران | گم کند از بیم جان جاده‌ی باختر |