| چون بشرش روی و تن لیک گر آن اهرمن | هست بشر من نیم ز امت خیرالبشر | |
| این همه گردیده‌ام رنج سفر دیده‌ام | کافرم ار دیده‌ام ثانی آن جانور | |
| روز و شب اینم قرین روز چنان شب چنین | زشتی طالع ببین شومی اختر نگر | |
| مملکت بی‌شمار شهر بسی و دیار | دیدم و نگشوده بار از همه کردم گذر | |
| ور به دیاری شدم جلوه ده یار خویش | آینه دادم به کور نغمه سرودم به کر | |
| راغب کالای من مشتریان بس ولی | حنظل و صبرم دهد قیمت قند و شکر | |
| دل دو سه روزی کشید جانب کاشان و دید | جنت و خلدی در آن جنتیان را مقر | |
| روضه‌ای از خرمی در همه گیتی مثل | مردمش از مردمی در همه عالم سمر | |
| اهل وی الحق تمام زاده‌ی پشت کرام | کز همه‌شان باد شاد روح نیا و پدر | |
| مایل مهر و وفا طالب صدق و صفا | خوش سخن و خوش لقا، خوش صور خوش سیر | |
| با دو سه یار قدیم روز کی آنجا شدیم | از رخ هم گرد شوی وز دل هم زنگ بر | |
| نیمه شبی ناگهان آه از آن شب فغان | ساخت به یک لحظه‌اش زلزله زیر و زبر | |
| رعشه گرفت آنچنان خاک که از هول آن | یافت تن آسمان فالج و اختر خدر | |
| بس گل رعنا که شب در بر عیش و طرب | خفت و سحر در کشید خاک سیاهش به بر | |
| بس گهر تابناک گشت نهان زیر خاک | بی‌خبر و کس نیافت دیگر از آنها خبر | |
| منزلشان سرنگون گشت و بر ایشان کنون | نیست بجز زاغ و بوم ماتمی و نوحه‌گر | |
| دوش که در کنج غم با همه درد و الم | تا سحرم بود باز دیده‌ی اختر شمر | |
| گاه حکایت گذار پایم از آسیب خار | گاه شکایت کنان زانویم از بار سر | |
| گاه به فکرت که هست تا کی ازین بخت بد | شب ز شبم تیره‌تر روز ز روزم بتر | |
| گاه به حیرت که چرخ چون اسرا تا به کی | می‌بردم کو به کو می‌کشدم در به در |