| تو را نیست حاجت به مداحی آری | بس اخلاق نیکو تو را مدح گستر | |
| ولی بود ازین نظم قصدم که دلها | ز زنگ نفاق است از بس مکدر | |
| نگویند عاجز ز نظم است هاتف | گروهی که خود گاه نظمند مضطر | |
| نیم عاجز از نظم اشعار رنگین | تو دانی گر آنان ندارند باور | |
| عروسان ابکار در پرده دارم | همه غرق پیرایه از پای تا سر | |
| ولیکن چه لازم که دختر دهد کس | به بی‌مهر داماد بی‌مهر شوهر | |
| نباشد چو داماد شایسته آن به | که در خانه‌ی خود شود پیر دختر | |
| در ایجاز کوشم که نزدیک دانا | سخن خویش بود مختصر خوشتر اخصر | |
| الا تا قمر فربه و لاغر آید | ز نزدیکی و دوری مهر انور | |
| محب تو نزد تو بادا و فربه | عدوی تو دور از تو بادا و لاغر | |
| تو را جاودان عمر و جاویدان عزت | مدامت خدا ناصر و بخت یاور |