| ز رحمت یکی جانب من نظر کن | که چرخم چسان بی تو دارد به چنبر | |
| تنم ز اه و جان ز اشک شد در فراقت | چو از باد خاک و چو از آب آذر | |
| تو در غربت ای مهر تابان و بی تو | شب و روز من گشته از هم سیه‌تر | |
| کنون بی تو دارم سیه روزگاری | چو روی گنه کار، در روز محشر | |
| به دل کامها پیش ازین بود و زانها | یکی برنیاورده چرخ ستمگر | |
| کنونم مرادی جز این نیست در دل | کنونم هوائی جز این نیست در سر | |
| که امروز تا از می زندگانی | نمی‌هست در این سفالینه ساغر | |
| چو مینا به بزم تو آیم دمادم | چو ساغر به روی تو خندم مکرر | |
| بیا خود علی رغم چرخ جفا جو | برآر آرزوی من ای مهرپرور | |
| به گردون بی‌مهر مگذار کارم | که جورش بود بی‌حد و کینه بی‌مر | |
| ز غربت به سوی وطن شو روانه | به خود رحم فرما به ما رحمت آور | |
| خوش آن بزم کانجا نشینیم با هم | نهان از حریفان خفاش منظر | |
| تو بر صدر محفل برازنده مولا | منت در مقابل کمر بسته چاکر | |
| تو محفل فروز از ضمیر منیرت | منت مستنیر از ضمیر منور | |
| بخوانیم با هم غزل‌های رنگین | تو از شعر هاتف من از نظم آذر | |
| بسوزیم داغی به دل آسمان را | بدوزیم چشم حسودان اختر | |
| مرا دسترس نیست باری خوش آن کس | که این دولتش هست گاهی میسر | |
| در این کار کوشم به جان لیک چتوان | که نتوان خلاف قضای مقدر | |
| هنر پرورا زین اقاویل باطل | که الحق نیازی بود بس محقر | |
| نه مقصود من بود مدحت نگاری | که مدح تو بر ناید از کلک و دفتر |