| روز و شب خون جگر می‌خورم از درد جدایی | ناگوار است به من زندگی ، ای مرگ کجایی | |
| چون به پایان نرسد محنت هجر از شب وصلم | کاش از مرگ به پایان رسدم روز جدایی | |
| چاره‌ی درد جدایی تویی ای مرگ چه باشد | اگر از کار فرو بسته‌ی من عقده گشایی | |
| هر شبم وعده دهی کایم و من در سر راهت | تا سحر چشم به ره مانم و دانم که نیایی | |
| که گذارد که به خلوتگه آن شاه برآیم | من که در کوچه‌ی او ره ندهندم به گدایی | |
| ربط ما و تو نهان تا به کی از بیم رقیبان | گو بداند همه کس ما ز توییم و تو ز مایی | |
| بسته‌ی کاکل و زلف تو بود هاتف و خواهد | نه از آن قید خلاصی نه ازین دام رهایی |