| جانا ز ناتوانی از خویشتن به جانم | آخر ترحمی کن بر جان ناتوانم | |
| اغیار راست نازت، عشاق را عتابت | محروم من که از تو نه این رسد نه آنم | |
| مرغ اسیرم اما دارم درین اسیری | آسایشی که رفته است از خاطر آشیانم | |
| نخلم ز پا فتاده شادم که کرد فارغ | از فکر نوبهار و اندیشهی خزانم | |
| زنهار بعد مردن فرسوده چون شود تن | پیش سگان کویش ریزند استخوانم |