گوهرفشان کن آن لب کز شوق جان فشانم | جان پیش آن دو لعل گوهرفشان فشانم | |
گر بی توام به دامن نقد دو کون ریزند | دامان بینیازی بر این و آن فشانم | |
خالی نگرددم دل کز بیم او ز دیده | اشکی اگر فشانم باید نهان فشانم | |
آیا بود که روزی فارغ ز محنت دام | گرد غریبی از بال در آشیان فشانم | |
سرو روان من کو هاتف که بر سر من | چون پا نهد به پایش نقد روان فشانم |