مپرس ای گل ز من کز گلشن کویت چسان رفتم
|
|
چو بلبل زین چمن با ناله و آه و فغان رفتم
|
نبستم دل به مهر دیگران اما ز کوی تو
|
|
ز بس نامهربانی دیدم ای نامهربان رفتم
|
منم آن بلبل مهجور کز بیداد گلچینان
|
|
به دل صد خار خار عشق گل از گلستان رفتم
|
منم آن قمری نالان که از بس سنگ بیدادم
|
|
زدند از هر طرف از باغت ای سرو روان رفتم
|
به امیدی جوانی صرف عشقت کردم و آخر
|
|
به پیری ناامید از کویت ای زیبا جوان رفتم
|
ندیدم زان گل بیخار جز مهر و وفا اما
|
|
ز باغ از جور گلچین و جفای باغبان رفتم
|
سخن کوته ز جور آسمان هاتف به ناکامی
|
|
ز یاران وطن دل کندم و از اصفهان رفتم
|