روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر
|
|
خرمن سوختگان را همه گو باد ببر
|
ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا
|
|
گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر
|
زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات
|
|
ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر
|
سینه گو شعله آتشکده فارس بکش
|
|
دیده گو آب رخ دجله بغداد ببر
|
دولت پیر مغان باد که باقی سهل است
|
|
دیگری گو برو و نام من از یاد ببر
|
سعی نابرده در این راه به جایی نرسی
|
|
مزد اگر میطلبی طاعت استاد ببر
|
روز مرگم نفسی وعده دیدار بده
|
|
وان گهم تا به لحد فارغ و آزاد ببر
|
دوش میگفت به مژگان درازت بکشم
|
|
یا رب از خاطرش اندیشه بیداد ببر
|
حافظ اندیشه کن از نازکی خاطر یار
|
|
برو از درگهش این ناله و فریاد ببر
|