| بتان نخست چو در دلبری میان بستند | میان بکشتن یاران مهربان بستند | |
| دعا اثر نکند کز درم تو چون راندی | به روی من همه درهای آسمان بستند | |
| مگر میان بتان روی آن صنم دیدند | که اهل صومعه زنار بر میان بستند | |
| به آشیانه نبستند عندلیبان دل | اگر دو روز در این گلشن آشیان بستند | |
| فغان که مدعیان از جفا برون کردند | مرا ز شهر تو و راه کاروان بستند | |
| رساند کار به جایی جفای گل چینان | که در معاینه بر روی باغبان بستند | |
| جفاکشان سخنان با تو داشتند ولی | چو هاتف از ادب عاشقی زبان بستند |