| من خود این درد را دوا دانم | لیکن از شرم گفت نتوانم | |
| چون به یکبارگی برفت از کار | به اتابک رسید این گفتار | |
| گفت اتابک که: محرم او کیست؟ | باز پرسید ازو به خفیه که: چیست؟ | |
| سر عنقاست؟ یا دماغ نهنگ؟ | زیر دریاست؟ یا به هفت اورنگ؟ | |
| چون بپرسید محرمش، به نهفت | راز خود را، چنان که بود، بگفت | |
| عشق نقلی و چاره‌سازی او | بر غم خویش و بی‌نیازی او | |
| وآنکه آن شب برفت و وا گردید | که چه بی‌التفاتی از وی دید | |
| به تنی خسته و دلی پر غم | همه تقریر کرد با محرم | |
| چون که محرم شنید ازو این راز | گفت در خدمت اتابک باز | |
| گفت، اتابک چو این سخن بشنید: | باید این درد را دوا طلبید | |
| با بزرگان عهد او بر شیخ | به تضرع بخواست از در شیخ | |
| تا گشاید برو طریق وصول | کند از راه خادمیش قبول | |
| زین نمط پیش او بسی راندند | قصه‌ی راز پس فرو خواندند | |
| رقتی در میانه پیدا شد | اثر عشق او هویدا شد | |
| شیخ، از راه حق، فراغت را | به رضا گفت آن جماعت را: | |
| این بنا بر مراد من منهید | لیک او را مراد او بدهید | |
| پس اتابک گرفت او را دست | پیر عقد نکاح او در بست | |
| پیش دختر از آن خبر بردند | همدمش ساعتی بیاوردند | |
| یار محبوب و پس محب مرید | چون که در آستان شیخ رسید | |
| زد سرانگشت بر درش در حال | بار دادش، کنون که بود حلال |