| عاشق بی‌قرار، از سر درد | به ریا مدتی چو طاعت کرد | |
| از ریا دور بود اخلاصش | برد سوی عبادت خاصش | |
| بوی تحقیق از آن مجاز شنود | دری از عاشقی برو بگشود | |
| دایما مشتغل به ذکر خدای | نه به شه راه داد و نی به گدای | |
| نه شنید از کسی، نه با کس گفت | در عبادت به آشکار و نهفت | |
| هم رعیت مرید و هم شاهش | همه از ساکنان درگاهش | |
| شبی، آن مه، چو جمله خلق بخفت | زد در شیخ و در جوابش گفت: | |
| آنکه معشوق توست؟ گفت: آری | گر تو آنی من آن نیم، باری | |
| زد بسی در ولیک سود نداشت | نگشود و بر خودش نگذاشت | |
| شاه خوبان، چو دید آن حالت | متاثر شد از چنان حالت | |
| در خود از درد عشق دردی دید | باز گردید و جای می نگزید | |
| چون که در قصر خویش منزل کرد | با هزاران هزار انده و درد | |
| سینه پر سوز ازو و دل بریان | جان به دریا غریق و تن به کران | |
| گشت بیمار، چو نخورد و نخفت | دایما با خود این سخن می‌گفت: | |
| طالبم را نگر، که شد مطلوب | یا محب مرا، که شد محبوب | |
| ای پدر، بهر من طبیب مجوی | رو، ز بیمار خویش دست بشوی | |
| کو نداند دوا عنای مرا | چاره مردن بود بلای مرا | |
| درد دل را مجو دوا ز طبیب | به نگردد، مگر به بوی حبیب | |
| چون که درد من از طبیب افزود | هیچ دارو مرا ندارد سود | |
| نیست در دل ز زهر غم آن درد | که به تریاق دفع شاید کرد |