| چون بسوزد هوای پیچاپیچ | او بماند چو زو نماند هیچ | |
| او سراپای تخت انوار است | او مطایای رخت اسرار است | |
| او رساند ز شوق روحانی | به جمال و جلال رحمانی | |
| عشق ز اوصاف کردگار یکی است | عاشق و عشق و حسن یار یکی است | |
| بود معبود خالق رزاق | نفس خود را به نفس خود مشتاق | |
| آن جمیلی، که او جمال آراست | «کنت کنزا» بگفت و آنگه خواست | |
| تا در گنج ذات بنماید | به کلید صفات بگشاید | |
| چون به او صاف خاص ظاهر شد | پیش انسان به ذات حاضر شد | |
| به جمال صفا تجلی کرد | عشق را یار اهل معنی کرد | |
| یافتش عاشق از ظهور صفت | علمش از علم و قدرت از قدرت | |
| سمعش از سمع و هم بصر ز بصر | در کلام از کلام شد بخبر | |
| وز ارادت ارادتش حاصل | وز حیاتش حیات شد واصل | |
| از جمالش جمال وی نمود | وز بقایش بقای عشق فزود | |
| از محبت محبتش بشناخت | وز تجلی عشق عشقش باخت | |
| زین صفت‌ها چو بوی دوست شنید | خویشتن را ندید و او را دید | |
| مظهر وی دوست را بنهفت | «لیس فی جبتی سوی الله» گفت | |
| چون که برکند جبه را وارست | جبه بر کن، که پات بر دارست | |
| «مابه الاشتراک» را بنشان | «مابه الامتیاز» را بر خوان | |
| چون ز «سبحان» شدی تو «اعظم‌شان» | گرد هستی خود ز خود بنشان |