| زورش از پا برفت و دل از دست | شد درو، از شراب حیرت، مست | |
| خون ز سودای دل ز چشمان ریخت | بس به غربال چشم خون می‌بیخت | |
| جامه‌ی گلخنی ز تن بدرید | در پی آن پسر همی گردید | |
| شاهزاده چو سوی او نگرید | بوی عشقش ز خون دل بشنید | |
| از تعجب به حال او نگران | بادپا را فروگذاشت عنان | |
| سوی نخجیر گاه شد به شتاب | گلخنی اوفتاده مست و خراب | |
| ناوک فرقتش جگر خسته | وز ملاقات امید بگسسته | |
| دل بداده ز دست و شوریده | از تن و جان امید ببریده | |
| با دلی خسته و درونی ریش | غرقه در خون ز اشک دیده‌ی خویش | |
| روز دیگر، چو شاه وا گردید | گلخنی را هنوز در خون دید | |
| مست مست اندرو نگاهی کرد | گلخنی دوست دید و آهی کرد | |
| آن نگارین ره حرم برداشت | گلخنی را بدان صفت بگذاشت | |
| وامقی گشته در پی عذرا | گاه در شهر و گاه در صحرا | |
| گاه سودای آن پری پختی | گاه با خویشتن همی گفتی: | |
| چه خیال است؟ پادشاهی را | به گدایی کجا بود پروا؟ | |
| گر بپرسد کسی ز من حالم | من چه گویم که از که مینالم؟ | |
| نیست یارای گفتنم با کس | که دلم را به وصل کیست هوس؟ | |
| منزلم دور و بس گرانبارم | چون کنم؟ چیست چاره‌ی کارم؟ | |
| جگرش سوخته، دلش بریان | سال و مه خسته، روز و شب گریان | |
| باطنش مست و ظاهرش هشیار | در پی یار و بی‌خبر ز اغیار |