| بود مردی همیشه در گلخن | گلخنش بود سال و مه گلشن | |
| گرد حمام نفس می‌گردید | گلخن جسم را همی تابید | |
| زان مقامش ملال پیدا شد | به تفرج به سوی صحرا شد | |
| یک دم از گلخن بدن بپرید | گرد صحرای روح می گردید | |
| دید آب روان و سبزه و گل | مرده در پای حسن گل، بلبل | |
| گرد آن مرغزار می‌گردید | باز دانست پاک را ز پلید | |
| گفت با خویشتن که: این گلشن | هست بسیار خوشتر از گلخن | |
| ناگهان دلبری فرشته لقا | اندر آن مرغزار شد پیدا | |
| مرکب حسن را سوار شده | صد چو یوسف رکابدار شده | |
| از رخ خوب و عارض پر نور | رشک صد آفتاب و منظر حور | |
| صد دل شاهد شکر گفتار | برده از ره به طره‌ی طرار | |
| صد ستاره مهش عرق کرده | آفتابی ز نو برآورده | |
| صد هزاران دلی به غم خسته | برده، در دام زلف‌ها بسته | |
| چشم مستش چو ابروی دلکش | خوب با خوب دیده خوش با خوش | |
| قطره‌ی ژاله بر گل خندان | نسبتی دان بدان لب و دندان | |
| تن و جانش چنان مطهر و پاک | که تو گفتی نداشت بهره ز خاک | |
| عزم نخجیرگاه کرده و مست | تیرش اندر کمان، کمان در دست | |
| راست گویی مگر به غمزه‌ی خود | عاشقان را به تیر خواهد زد | |
| گلخنی بی‌نوا و ناموزون | از بن گلخن آمده بیرون | |
| عارضی آن چنان منور دید | شاهزاده چو سوی او نگرید |