| حاضران خواستندش آزردن | خر ز مسجد بپا گه آوردن | |
| پیر گفتا بدو که: ای خرجو | بنشین یک زمان و هیچ مگو | |
| نطق دربند و گوش باش دمی | بنشین و خموش باش دمی | |
| پس ندا کرد سوی مجلسیان: | کاندرین طایفه، ز پیر و جوان | |
| هرکه با عشق در نیامیزد | زین میانه به پای برخیزد | |
| ابلهی، همچو خر، کریه لقا | چست برخاست، از خری، برپا | |
| پیر گفتا: تویی که در یاری | دل نبستی به عشق؟ گفت: آری | |
| بانگ بر زد، بگفت: ای خر دار | هان! خرت یافتم بیار افسار | |
| ویحک! ای بی‌خبر ز عالم عشق | ناچشیده حلاوت غم عشق | |
| خر صفت، بار کاه و جو برده | بی‌خبر زاده، بی‌خبر مرده | |
| از صفاهای عشق روحانی | بی‌خبر در جهان، چو حیوانی | |
| طرفه دون همتی و بی‌خبری | که ندارد به دلبری نظری | |
| هر حرارت، که عقل شیدا کرد | نور خورشید عشق پیدا کرد | |
| هر لطافت، که در جمال افزود | اثر عشق پاکبازان بود | |
| گر تو پاکی، نظر به پاکی کن | منقطع از طباع خاکی کن | |
| سوز اهل صفا به بازی نیست | عشقبازی خیالبازی نیست | |
| رو، در عشق آن نگارین زن | که تو از عشق او شدی احسن | |
| هر که عشقش نپخت و خام بماند | مرغ جانش اسیر دام بماند | |
| عشق ذوقی است، همنشین حیات | بلکه چشم است بر جبین حیات | |
| عشق افزون ز جان و دل جانی است | بلکه در ملک روح سلطانی است |