| ای به بوی تو زنده جان و تنم | من کیم؟ تا کجا رسد سخنم؟ | |
| گفت هی هی، نه این چنین، نه چنان | خویشتن را حقیر مایه مدان | |
| سخن دل ز شاعری دور است | نثر منظوم و نظم منثور است | |
| منشا این سخن هم از جایی است | موجب عشق حسن زیبایی است | |
| در جهان هیچ کس مشوش عشق | نشد، الا ز سوز آتش عشق | |
| هر زبانی سخن نداند گفت | هر بصیری گهر نداند سفت | |
| همه را نیست، گر چه جان و تن است | جان معنی، که در تن سخن است | |
| مرد، اگر بر فلک رسانندش | تا نگوید سخن، ندانندش | |
| سخنی کز سر صفا گویند | آن نکوتر که برملا گویند | |
| تو نه آنی کز اصل دیده نه‌ای | شربت وصل را چشیده نه‌ای | |
| از صفا خاطر تو دارد نور | هستی از «حب ماسوی الله» دور | |
| باز مانده نه‌ای به صورت و بس | فرق دانی میان عشق و هوس | |
| باز دانسته‌ای حقیقت عشق | زانکه ورزیده‌ای طریقت عشق | |
| اندرین شیوه تحفه‌ای بردار | نزد عشاق یادگار بیار | |
| پای در نه به جاده‌ی تحقیق | از تو آغاز و از خدا توفیق | |
| از عراقی سلام بر عشاق | از جگر خستگان درد فراق |