| نظر لطف او مرارت سم | انگبین کرده بر لب ارقم | |
| طبع موزون او سرشته ز نور | از مناهی و از ملاهی دور | |
| ذات پاکش، که از علوم غنی است | از صفات و مدیح مستغنی است | |
| زانکه در وصف او هنرمندان | هر چه گویند هست صد چندان | |
| خوبرو را چه حاجت زیور؟ | وصف خود خویشتن کند گوهر | |
| چیست کان نیست ذات پاکش را؟ | تا بخواهم من از خدا به دعا | |
| گوهر کان و بحر معدلت است | پایه‌ی او ورای منزلت است | |
| ای چو خورشید نور ورز جلال | وی چو بدر منیر محض کمال | |
| هست رای تو نور امن و امان | که بدو روشن است جمله جهان | |
| درگه تو چو مجمع فضلاست | سایه‌ی حق ز نور تو پیداست | |
| هر خدنگی، که شست قهر گشاد | هدفش جان دشمنان تو باد | |
| چشم معنی ز صورتت روشن | تا شود کور دیده‌ی دشمن |