به طعنه گفت مرا دوستی که: ای زراق
|
|
چرا همیشه شکایت کنی ز دست فراق؟
|
وصال یار نبودت فراق را چه کنی؟
|
|
نشان عشق نداری، چه لافی از عشاق؟
|
بسی بگفت ازینگونه، گفتمش: بشنو
|
|
جواب من ز سر صدق، بیریا و نفاق:
|
تو گیر خود که نبوده است هیچ یار مرا
|
|
به هیچ یار نیم در جهان به جان مشتاق
|
خیال چهرهی خوبان ندید چشم دلم
|
|
به گوش دل نشنیدم خطاب اهل وفاق
|
گرفتم این همه طامات و زرق تلبیس است
|
|
مرا نه بس که به هند اوفتادهام ز عراق؟
|
گر چه بیماری ای نسیم سحر
|
|
خبر من به مولتان برسان
|
ورچه در خورد نیست خدمت من
|
|
به بزرگان خردهدان برسان
|
به زبانی که بیدلان گویند
|
|
سخن من بدان زبان برسان
|
خبر از حال من بدان دیده
|
|
صبح گاهی به گلستان برسان
|
نغمهی ارغنون نالهی من
|
|
بامدادان به ارغوان برسان
|
به جناب بزرگ قدوهی دین
|
|
بندگیهای بیکران برسان
|
ور ندانی که: من چه میگویم
|
|
یک به یک میکنم، بیان برسان
|
اشتیاقم به خدمتش چندانک
|
|
نتوان داد، شرح آن برسان
|
شکر احسان او ز من بشنو
|
|
پس بگوش جهانیان برسان
|
سوختم ز آتش جدایی او
|
|
دود سوزم به آسمان برسان
|
آن دم از من نماند جز نفسی
|
|
دادم اینک به تو روان، برسان
|
جان شیرینم اوست، میدانی
|
|
سخن من به گوش جان برسان
|
دل پاکش جنان پر طرب است
|
|
خبر من بدان جنان برسان
|
ور جوابی دهد تو را کرمش
|
|
به من شیفته روان برسان
|
به من دلشده، اگر بتوان
|
|
نامهی دوست مهربان برسان
|
بوستان دلم فراق بسوخت
|
|
هان، نسیمی به بوستان برسان
|
اثری از نسیم خاک درش
|
|
به من زار ناتوان برسان
|
هر سعادت، که نیست برتر از آن
|
|
یارب آن قدوه را بر آن برسان
|
بهر آن تربیت که دل خواهد
|
|
شادی آن به کاممان برسان
|
چون عراقی صد هزارت بنده
|
|
دوستدارانش چاکران برسان
|