| کار من جز نشاط و شادی نیست | تا به دام غمت گرفتارم | |
| چون بجز تو کسی نمی‌بینم | غیر ازین بر زبان نمی‌آرم | |
| که به غیر از تو در جهان کس نیست | جز تو موجود جاودان کس نیست |
□
| همه عالم چو عکس صورت اوست | بجز از او کسی ندارد دوست | |
| به مجاز این و آن نهی نامش | به حقیقت چو بنگری همه اوست | |
| شد سبو ظرف آب در تحقیق | عجب این است کاب عین سبوست | |
| قطره و بحر جز یکی نبود | آب دریا، چون بنگری، از جوست | |
| بر دلش کشف کی شود اسرار؟ | هر که راضی شود ز مغز به پوست | |
| در رخش روی دوست می‌بینم | میل من با جمال او زآن روست | |
| گر چه خود غیر او وجودی نیست | لیکن اثبات این حدیث نکوست | |
| که به غیر از تو در جهان کس نیست | جز تو موجود جاودان کس نیست |
□
| تا مرا دیده شد به روی تو باز | دامن از غیر تو کشیدم باز | |
| مرغ جان من شکسته درون | در هوای تو می‌کند پرواز | |
| عشق فرهاد و طلعت شیرین | سر محمود و خاک پای ایاز | |
| بکشی گر ز روی دلداری | گره از کار من گشایی باز | |
| هر نفس با دل شکسته‌ی من | سخن عشق خود کنی آغاز | |
| در حقیقت بجز تو نیست کسی | گر چه پوشیده‌ای لباس مجاز | |
| گفتم اسرار تو بپوشانم | بر زبانم روانه گشت این راز | |
| که به غیر از تو در جهان کس نیست | جز تو موجود جاودان کس نیست |
□
| ساقیا، باده‌ی الست بیار | تا به می بشکنیم رنج خمار |