| یک کرشمه کرده با خود جنبشی عشق قدیم | در دو عالم اینهمه شور و فغان انداخته | |
| در گلستان روی خود دیده به چشم بلبلان | غلغلی از بلبلان در گلستان انداخته | |
| جنبش عشق قدیم از خود به خود دیده مقیم | در میانه تهمتی بر بلبلان انداخته | |
| یک سخن با خویشتن گفته و زان هر ذره را | در زبان صد گونه تقدیر و بیان انداخته | |
| آشکارا کرده اسرار تو هم گفتار تو | پس بهانه بر زبان ترجمان انداخته | |
| گشته‌ام سرگشته از وصف کمال کبریات | ای کمال تو یقین را در گمان انداخته | |
| گرچه از دریای توحید آب حیوان می‌کشم | مانده‌ام از تشنگی بر لب زبان انداخته | |
| تهمت دریا کشم خواهم که دریایی شوم | کاندرو موجی نباشد هر زمان انداخته | |
| تا عراقی لنگر من شد دین دریای ژرف | کشتی سیر مرا شد بادبان انداخته |