| هنوز باغ جهان را نبود نام و نشان | که مست بودم از آن می که جام اوست جهان | |
| به کام دوست می مهر دوست می‌خوردم | در آن نفس که ز جان جهان نبود نشان | |
| به چشم یار رخ خوب یار می‌دیدم | در آن مقام که می‌زیستم به جان کسان | |
| تبسم لب ساقی مرا شرابی داد | ز باده‌ای که شد از لطف او قدح خندان | |
| مرا پیاله چو جام جهان‌نما باشد | ببین شراب چه باشد، ندیم، خود میدان | |
| شراب داد مرا ساقی از خمستانی | که جرعه‌چین در اوست روضه‌ی رضوان | |
| بساط عیش من افکند در گلستانی | که خاکروب در اوست حوری و غلمان | |
| درین بساط یکی بود ساغر و ساقی | درین مقام یکی بود مطرب و الحان | |
| که دید جام که کار شراب ناب کند؟ | که دید می که بود جام او رخ تابان؟ | |
| هم از لطافت می می‌گرفت رنگ قدح | هم از صفای قدح می‌نمود باده عیان | |
| صفای جام بیامیخت با لطافت می | ظهور یافت ازین امتزاج ساغر جان | |
| درین قدح رخ ساقی معاینه بنمود | ز حسن کرد دوصد رنگ آشکار و نهان | |
| چو هیچ رنگ ندارد شراب ما، ز کجا | پدید می‌شود این رنگ‌های بی‌پایان؟ | |
| مگر شراب به جام جهان‌نما دادند | که می‌نماید از اجرام جام، این الوان؟ | |
| از آنکه نیست مقید به هیچ رنگ آن می | بهر صفت که بود جام بر زند سر از آن | |
| گهی به گونه‌ی معشوق آشکار شود | گهی به گونه‌ی عاشق چو نوبهار و خزان | |
| ز عکس روشن آن باده می‌شود روشن | جهان تیره کنون دم به دم زمان به زمان | |
| ز عکس می چه عجب گر جهان منور شد؟ | که مه ز تابش خورشید می‌شود رخشان | |
| به بوی جرعه کنون سال‌های گوناگون | می پدید شود از سرای غیب در آن | |
| همه جهان ز می عشق یار سرمستند | ولیک مستی هر مست هست دیگرسان |