| شهبازم و شکار جهان نیست در خورم | ناگه بود که از کف ایام برپرم | |
| چون می‌توان ز دست شهان طعمه یافتن | از دست روزگار چرا غصه می‌خورم؟ | |
| بر فرق کاینات چرا پا نمی‌نهم؟ | آخر نه خاک پای عزیز پیمبرم؟ | |
| آن کاملی که رتبتش از غایت کمال | گوید: منم که عین کمال است منظرم | |
| نورم که از ظهور من اشیا وجود یافت | ظاهر تراست هر نفس انفاس اظهرم | |
| وصاف لایزال ز من آشکار شد | بنگر به من که آینه‌ی ذات انورم | |
| روشن‌تر است دم به دم انوار کاینات | از نور بی‌نهایت روح منورم | |
| روشن‌تر از وجود تجلی ذات حق | بنموده آنچه بود و بود جمله یکسرم | |
| عالم بسوزد از سبحات جلال من | از روی لطف اگر به جهان باز ننگرم | |
| روشن‌تر از وجود شود ظلمت عدم | گر پرده‌ی جمال خود از هم فرو درم | |
| آن دم که بود مدت غیبم شهود یافت | بنمود آنچه بود و بود جمله یکسرم | |
| پیش از وجود خلق به هفتصد هزار سال | شد علم آخرین و نخستین مقررم | |
| بر لوح ممکنات قلم آنچه ثبت کرد | حرفی بود همه ز حواشی دفترم | |
| معنی حرف عالم و سر صفات حق | شد منکشف ز پرتو انوار جوهرم | |
| فی‌الجمله ورد جمله‌ی اشیاست ذات من | بل اسم اعظمم، نه که بل اسم مصدرم | |
| زانجا که اسم عین مسماست می‌دهند | هر لحظه خلعت دگر و تاج دیگرم | |
| سلطان منم که از سر میدان بدین صفت | گوی مراد از خم چوگان همی برم | |
| هر نور کاشکار شد از مشرق شهود | عین من است جمله و زان نیز برترم | |
| چون بنگرم در آینه عکس جمال خویش | گردد همه جهان به حقیقت مصورم | |
| خورشید آسمان ظهورم، عجب مدار | ذرات کاینات اگر گشت مظهرم |