| راه باریک است و شب تاریک و مرکب لنگ و پیر | ای سعادت رخ نمای و ای عنایت دست گیر | |
| تا قدم زین وحشت آباد عدم بیرون نهم | ز آن سرای راحت‌آباد قدم جویم نصیر | |
| جذبه‌ای، تا بر کشم جان را ز قعر چاه تن | جرعه‌ای، تا افگنم خود را به دریایی قعیر | |
| چند آخر بر لب دریا نشینم خشک لب؟ | تا کی از دون همتی گردم به گرد آبگیر؟ | |
| تا که مستغرق شوم در قعر بحر بیخودی | سر بسر دریا شود، نی جوی ماند نی غدیر | |
| تا چو با بحر آشنا گردم برون آرم دری | کز فروغ عکس آن گردد دو عالم مستنیر | |
| در کشم در رشته‌ی جان آن گهر را سبحه‌وار | تا ز سبحه بشنوم تسبیح سبوح قدیر | |
| آن به تسبیح جلال و حمد سبوحی سزا | و آن به تقدیس کمال و نعت قدوسی حذیر | |
| و آن سزای آفرین، کز حمد او زنده است جان | و ان بدایع آفرین، کز شکر او تابد ضمیر | |
| نی ز تسبیح جلالش ذکر را چاره دمی | نی ز تقدیس کمالش شکر را یکدم گزیر | |
| یاد رویش عاشقان را خوشتر از عیش نعیم | باد کویش بی‌دلان را بهتر از بوی عبیر | |
| هر که باید زو نظر زنده بماند جاودان | هر که از وی زنده شد هرگز نمیرد هر که گیر | |
| در همه هستی حقیقت نیست هستی غیر او | هر چه هست از هستی او از قلیل و از کثیر | |
| غیر او چون خود نباشد کی بود او را شریک؟ | چون همه او باشد آخر کی توان بودش نظیر؟ | |
| در هوای امر او خورشید چون ذره دوان | در فضای قدر او عالم هباء مستطیر | |
| با تجلی جلالش محو گردد کاینات | با نهیب باد صرصر تاب کی دارد نفیر؟ | |
| تاب نور او ندارد چشم عقل دوربین | طاقت خورشید نازد چشم خفاش ضریر | |
| جز به علم او نداند ذات او را هر علیم | جز به نور او نبیند روی او را هر بصیر | |
| جلوه داده از کرم خود را ز هر ذره عیان | گشته نور او حجاب دیده‌های مستیر | |
| با همه با هم ولیکن ز آشکارایی نهان | با همه آمیخته از لطف چون با آب شیر |