| روشنان آینه‌ی دل چو مصفا بینند | روی دلدار در آن آینه پیدا بینند | |
| از پس آینه دزدیده به رویش نگرند | جان فشانند بر او کان رخ زیبا بینند | |
| چون بدیدند جمالش دل خود را پس از آن | ز آرزوی رخ او واله و شیدا بینند | |
| عارفان چون که ز انوار یقین سرمه کشند | دوست را هر نفس اندر همه اشیا بینند | |
| در حقیقت دو جهان آینه‌ی ایشان است | که بدو در رخ زیباش هویدا بینند | |
| چون ز خود یاد کنند آینه گردد تیره | چون ازو یاد کنند آینه رخشا بینند | |
| بر در منظر دل دلشدگان زان شینند | که تماشاگه دلدار هویدا بینند | |
| ناید اندر نظر همتشان هر دو جهان | عاشقان رخ او کی به جهان وا بینند؟ | |
| اسم جان پرور او چون به جهان یاد کنند | در درون دل خود عین مسما بینند | |
| عاقلان گر چه ز هر چیز بدانند او را | نه همانا بشناسند یقین تا بینند | |
| هر صفاتی که عقول بشری دریابد | ذات او زان همه اوصاف مبرا بینند | |
| خوشدلان از رخش امروز بهشتی دارند | نه بهشتی که دگر طایفه فردا بینند | |
| گر ببینند جمالش نفسی مشتاقان | ز اشتیاقش دل خود واله و شیدا بینند | |
| نفسی باد صبا گر به سر کوش وزد | خوشدمان خوش‌تر از انفاس مسیحا بینند | |
| تشنگان ار همه دریای محیط آشامند | در دل از آتش سوداش شررها بینند | |
| درد نوشان که همه دردی دردش نوشند | مستی دردی دردش نه ز صهبا بینند | |
| ساغر دل ز می عشق لبالب دارند | دم به دم حسن رخ یار در آنجا بینند | |
| گرمی ساغرشان عکس بر افلاک زند | کل افلاک چو ذرات مجزا بینند | |
| سالکان چون که هوا را به قدم پست کنند | پای خود بر زبر عرض معلا بینند | |
| سرشان بر سر زانو، رخشان بر در دوست | قبله‌ی زانوی خود را که سینا بینند |