| در سر آن دو زلف کافر تو | دل و دین رفت این مسلمان را | |
| چشم تو می‌کند خرابی و ما | بر فلک می‌زنیم تاوان را | |
| گر خرابی همی کند چه عجب؟ | خود همین عادت است مستان را | |
| مردم چشم تو سیه کارند | وین نه بس نسبت است انسان را | |
| همه جایی تو را خوش است ولیک | بی تو خوش نیست اهل ملتان را | |
| شاد کن آرزوی دلها را | بزدای از صدور احزان را | |
| قصه‌ی درد من بیا بشنو | می‌نیابم، دریغ، درمان را | |
| باز سرگشته‌ام همی خواهد | تا چه قصد است چرخ گردان را | |
| خواهدم دور کردن از یاران | خود همین عادت است دوران را | |
| ما چه گویی، قضا چو چوگانی | چه از آنجا که گوست چوگان را؟ | |
| می‌کند خاطرم پیاپی عزم | که کند یک نظاره جانان را | |
| دیده امیدوار می‌باشد | تا ببیند جمال خوبان را | |
| منتظر مانده‌ام قدوم تو را | هین وداعی کن این گران جان را | |
| آخر ای جان، غریب شهر توام | خود نپرسی غریب حیران را؟ | |
| هر غریبی که در جهان بینی | عاقبت باز یابد اوطان را | |
| جز عراقی که نیست امیدش | تا ببیند وصال کمجان را | |
| من نگویم که حسنت افزون باد | چون بدان راه نیست نقصان را | |
| باد عمرت فزون و دولت یار | تا بود دور چرخ گردان را |